Mijn schoonouders hebben vrienden In Italie. Vorig jaar zomer hebben ze daar, naast een heleboel lekkere etenswaar, ook een enorme bos lavendel mee vandaan naar huis genomen. Na een paar maanden was de bos helemaal droog, en kreeg ik hem mee. Ik wist zo snel niet wat ik er mee kon doen, maar mijn moeder wilde de bloempjes wel om reukkussentjes voor in de kast van te maken. Goed plan! Dus de bos ging door naar mijn moeder. Nadat die het grootste deel van de lavendeltopjes gebruikt had, kwam de bos weer naar mij retour: 'je kan er vast nog wel wat mee!'. Eh tja...vast! Maar een idee had ik nog steeds niet. Soms duurt het gewoon eventjes voor een plan ontstaat. In dit geval was eventjes een paar maanden!
Net heb ik de bos toch maar weer eens te voorschijn gehaald. Het blijkt dat mijn moeder wel een groot deel van de bloemen gebruikt heeft, maar lang niet alles! En de stelen geuren ook, hoewel minder dan de bloemetjes. Als ik dat nou combineer met munt en rozemarijn, heb ik vast een lekker kruidig geurtje! Dus ik heb de bloemetjes afgerist, een deel van de steeltjes in kleine stukjes gebroken, en onder een laagje olijfolie gezet (maceraat maken). Paar daagjes trekken, zeven, en dan zeep van maken, waar hopelijk nog een vleugje van de lavendelgeur in terug komt. Voor nu ruiken in ieder geval mijn handjes heerlijk naar Italiaanse lavendel. Ik ben benieuwd hoe dit experiment afloopt!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten